Inhoudsopgave
Ik heb een tijdje geleden een giveaway georganiseerd op mijn Instagram. Ik verlootte toen het boek ‘999 vragen aan jezelf’ en een toffe mok. Natuurlijk heb ik ook zelf dat boek even doorgebladerd, en er staan hele leuke vragen in. Soms moest ik even diep nadenken waardoor ik weer een stukje dichter bij mijzelf kwam.
Bij nummer 105 bijvoorbeeld, staat de vraag “Heb je een goede band met je ouders?” Precies zo’n vraag waar ik even diep bij na moest denken. Ja, ik heb nu een hele goede en fijne band met mijn ouders, maar dit is echt niet altijd zo geweest. Als puber kon ik flink weerbarstig zijn, maar ja, welke puber is dat nou niet?
Een muur van onbegrip en onwetendheid
Op de momenten dat ik op mijn slechts was, rond 2012, kon ik totaal niet met mijn vader door één deur. Hij reageerde vaak uit onbegrip of onwetendheid, hij zag niet dat mijn depressie een ziekte was. Mijn moeder kon dat wel, zij kon zich redelijk inleven in mij. Ik denk wel eens dat dit ook te maken heeft met hoe je vroeger bent opgevoed, uit welk nest je komt. Werd er bijvoorbeeld vroeger wel of juist niet over gevoelens gesproken?
Met mijn moeder kon ik dat vrij goed. Zij stond open voor mijn gevoelens en had door dat ik in een flinke depressie zat. Wat daar denk ik ook mee te maken heeft is de moeder-dochter relatie. Volgens mij zal dit altijd anders zijn dan een vader-dochter relatie.
Gewoon een rebelse puber of toch depressief?
Ik heb het geluk gehad dat er in ieder geval één persoon 100% achter mij had staan voor dat steuntje in de rug. Dat steuntje wat ik heel erg nodig heb gehad om door te kunnen gaan met de opname in 2013 heb en de therapie. Dit wil niet zeggen dat ik mijn vader totaal niet heb zien staan, of andersom. Hij snapte het alleen niet, hij zag niet in dat ik depressief was, en dat het geen luiheid was.
Uiteindelijk, met de jaren, heeft mijn vader geleerd dat gevoelens er mogen zijn, en dat ik mij niet aanstelde of gewoon een rebelse puber was. Hier zijn wel een aantal jaren overheen gegaan. Dit kun je niet leren in een week. Tijdens mijn opname hebben mijn ouders en ik samen een aantal therapiesessies gehad. Na een aantal van deze sessies begon hij steeds opener te worden en te praten over zijn eigen gevoelens. En wat deed me dat veel!
De stoere man die je niet klein krijgt
Mijn vader, die stoere man die je nooit klein zou krijgen. Die had wel degelijk gevoel! En kon wel degelijk eens een flink potje huilen. En daar was ineens ook die opening, een kleintje, maar hij was er wel. Die opening om samen het gesprek aan te gaan.
“Ik heb wel eens gedacht; misschien moest het wel eerst slecht gaan voor het beter wordt.”
Een mooie vrijdag in 2014 was mijn laatste dag in opname. Mijn depressie was nog niet helemaal weg, en dat zal hij ook nooit zijn, maar ik had voldoende handvatten meegekregen om de kliniek te verlaten.
De maandag daarop kwam mijn vader bij huis te zitten. Een burn-out. Hij kon niet meer. Het was op, de puf was weg. Dit had overigens niets met mij te maken, waar ik wel heel bang voor ben geweest. Ook hij had even een harde reset nodig. In die periode zijn we nog meer naar elkaar toe gegroeid. Hij praatte meer en was erg open over wat er aan de hand was.
Het mag er zijn
Dit was zo prettig, hij gaf ook aan dat hij tijdens, of na de burn-out pas een echt een beetje kon begrijpen wat er aan de hand was met mij. Natuurlijk niet voor 100%, niemand voelt precies hetzelfde, en geen depressie is hetzelfde.
Uiteindelijk ben ik heel dankbaar voor hoe alles is gelopen. Want hoe gek het ook klinkt, als het niet was gegaan zoals het is gegaan, had ik nu niet zo’n fijne band met mijn moeder én mijn vader. We lachen samen, we huilen samen. Het mag er zijn. En dat is oké.
Pap, ik hou van je.
Liefs,
Nienke
[…] de gebroken nachten en het slaaptekort nu de Eefje er is. Want, zo zei ze mij, als je een ‘wolkje‘ (depressie) bij je draagt is slapen extra kostbaar. En als je dan ook nog een kindje […]
[…] belangrijk het is om te praten over gevoelens heb ik zelf ook meegemaakt. In ‘Van rebelse puber tot depressieve dame‘ lees je mijn ervaring […]
[…] Lees ook: Van rebelse puber tot depressieve dame […]
[…] hier: Van rebelse puber tot depressieve dameLees hier: Dreumes tag – Alles over […]
[…] Lees ook: Persoonlijke update – Hoe gaat het nu?Lees ook: Van rebelse puber tot depressieve dame […]
[…] in mijn familie heb ik altijd goed met mijn tante kunnen praten. Zij heeft vroeger nooit de juiste hulp kunnen krijgen. Hierdoor zit ze nog steeds niet goed in haar vel en het leven soms echt even niet […]
[…] Nu moet je wel weten dat mijn moeder en ik elkaar al heel goed kennen, ook op het gebied van mijn depressie. We zijn hier altijd heel open in naar elkaar toe en praten er dan ook vaak […]
[…] kaartje, maar iemand met een depressie niet? Terwijl dit juist zo veel kan betekenen. Toen ik in de opname zat stuurde een oud-collega een kaart, zo lief, en het staat me nog steeds […]
[…] een nummer van Ben Howard, en precies dat nummer heb ik gedraaid op de dag van mijn vertrek uit de kliniek. Dan heb je me dus […]