Gastblog 07 | Inge over hoogsensitief & burn-out

Ditmaal het verhaal van Inge. Eind mei 2020 kwam zij in een burn-out terecht. Daarnaast is haar hele gezin, inclusief zijzelf, ook nog eens hoogsensitief. Ze deelt graag met jullie hoe zij de dingen beleeft heeft.
_{p.s. De zeven zussen is écht een tof boek, Inge!}

Ik ben Inge, 37 jaar jong, getrouwd met mijn grote liefde en samen mogen we 3 prachtige kinderen (in de leeftijd 6, bijna 5 en 2) opvoeden. In mijn vrije tijd ben ik graag creatief bezig, ga ik graag wandelen of onderneem iets met mijn gezin. Naast mijn werk in de financiële wereld waar ik 3 dagen in de week werk heb ik een grote passie. Dat is bloggen over het onderwerp hooggevoeligheid/hoogsensitiviteit. Ons hele gezin is hoogsensitief en dat geeft weleens uitdagingen. We beleven de dingen net even anders. Eind mei 2020 kwam ik in een burn-out terecht en ik mag in deze gastblog jullie meenemen in mijn verhaal.

Hoe gaat het nu echt met je?

Het is maandagochtend 25 mei als we onze dochter van toen 5 jaar en onze zoon die net dat weekend 4 jaar is geworden naar school gaan brengen. Ondanks dat dit de tweede is die naar school gaat voelt het nu wel heel gek. Hij mocht door de corona-crisis niet wennen op school. Ze gaan bij ons dagdelen naar school. De ene keer de ochtend, de andere keer de middag en een dag zijn ze helemaal vrij. Het was die dag een heerlijke dag en ik ging aan het werk. De kinderen werden door opa en oma opgehaald van school, zodat manlief en ik onze werkdag konden draaien.

Het was sinds de openstelling van de school echt niet fijn dat de kinderen maar 2,5 uur per dag naar school gingen. Ik liep al op mijn tandvlees en hier kon ik nog niets mee. Het was iedere week weer zoeken naar de uurtjes om aan mijn 24 uur te komen. Maar die 25^e ging ik weer vol goede moed aan de slag. Hoewel al weken de dossiers duizelde deed ik mijn best. Maakte we een lunchwandeling omdat lopen ook je hoofd leegmaakt. Na de lunch hielp ik telefonisch mijn collega en vriendin. Na de hulpvraag vroeg ze: Ing, hoe gaat het nu echt met je?

Tranen met tuiten

Na die vraag kon ik niet meer normaal antwoorden. Een stroom van tranen kwam los en hielden niet meer op. Ik probeerde nog wat te werken tot ik mijn manager te pakken kon krijgen, want die ging van de ene naar de andere online vergadering. Mijn kaarsje was opgebrand. Na een gesprek met hem, moest ik maar gaan wandelen en mezelf in de spiegel aankijken. Wat had ik nodig en mocht de andere dag even bellen om aan te geven hoe of wat. Mijn man schrok zich rot toen ik beneden kwam in tranen en zat ook midden in een vergadering.

Met een zonnebril op ging ik lopen en al heel snel kreeg ik hartkloppingen. Toch bleef ik stug doorlopen, mijn hoofd liep werkelijk over van gedachten. Het werd niet eens rustig in mijn hoofd. Tranen bleven vloeien. Die avond sprak ik met een instagram vriendin en wist ik wat ik moest doen. Mezelf ziek melden op het werk.

Op zoek naar de bevestiging

Toch belde ik die ochtend met maatschappelijk werk vanuit de organisatie waar ik werk en maakte ik een afspraak bij de huisarts voor de hartkloppingen. Zowel maatschappelijk werk als de huisarts gaven aan dat ik moest stoppen met werken. Ik vertelde de huisarts dat de klachten begonnen toen de lockdown werd ingezet. Ik raakte daar volledig in paniek. Daardoor kreeg ik de diagnose overspannen. Ga ik terugrekenen, waren de klachten al veel eerder aanwezig. Alleen gedroeg ik me als een struisvogel. Kop in het zand en gaan. De klachten waren er meer dan 6 maanden en is het dus eigenlijk een burn-out. Dat maakte het gesprek met mijn manager voor mij makkelijker. Gesteund door professionals meldde ik me die dinsdag definitief ziek. Ook nam ik de hulp aan die de huisarts aanbood via de Praktijk Ondersteuner Huisarts – Geestelijke Gezondheid Zorg (POH-GGZ).

Een ontploft hoofd

Dan zit je ineens thuis met een hoofd dat ontploft is, een lijf dat voelt alsof het een marathon te veel heeft gelopen en vol angsten en hardkloppingen. Hulp was in aantocht, maar wat moest ik doen met het thuis zitten. Had ook nog de kinderen om me heen en dat kostte me soms zo veel energie. Ik was echt niet de leukste mama in die periode. Het lontje was kort, geen energie en het hoofd was er ook niet echt bij.

Schrijven werd nog meer mijn ding

Ik besloot dat het tijd was om te beginnen met een bullet journal. Daarin ging ik bijhouden hoe ik me voelde met een moodtracker, maar ik hield er ook een dagboek in bij. Voor nu een goede uitlaadklep en voor later om te zien van hoever ik gekomen ben. Ik zocht online een mooie uit, want ik durfde niet naar de winkels. Door al door dat coronagedoe had ik inmiddels ook paniekaanvallen ontwikkeld. Als ik maar het idee had dat ik naar een winkel moest brak het angstzweet uit. Maar goed ik zocht online een mooie uit en moest even een dagje wachten tot ie binnen was.

Veel slechte dagen

De eerste weken zat er amper een goede dag bij. Alles was te veel. Ik was moe, had hartkloppingen, futloos. Zat veel te huilen en te overdenken. Wandelen was voor mij echt naast praten met de POH-GGZ en schrijven de beste therapie. Kilometers gewandeld, dag in dag uit. Altijd hetzelfde vertrekpunt, want autorijden en fietsen trok mijn lijf en geest niet. Lopen kon in de vertraagstand en had ik wel redelijk door wat er om me heen gebeurde. Op de fiets en in de auto niet.

“Met 2 weken rust komt ze wel weer naar de werkvloer“

Hoewel mijn manager dacht dat ik met twee weken rust er wel weer zou zijn, was dat toch even anders dan hij bedacht had. Het bleef in die periode ook verdacht stil vanuit collega’s. Achteraf bleek dat er gezegd was dat ik geen contact wilde met mijn collega’s. Terwijl ik had aangegeven dat ze me best mochten appen of bellen, maar dat ik niet altijd opneem of gelijk antwoord. Gelukkig waren er een aantal collega’s waar ik altijd goed contact mee had eigenwijs. Ik had regelmatig contact met mijn manager, maar pas na 6 weken nam de bedrijfsarts contact met me op. Na mijn hele verhaal verteld te hebben, concludeerde hij dat ik voorlopig rust moest houden en vooral leuke dingen moest gaan doen. Dingen die energie geven.

Kleine stapjes vooruit

Wat was het bijhouden van een bullet journal fijn zeg, want daardoor zag ik echt dat het stapje voor stapje beter ging. Stapje voor stapje kreeg ik betere dagen. Ook de gesprekken met de POH-GGZ waren fijn. Ik had een goede voor me. Ik heb in de afgelopen 36 jaar zo veel meegemaakt dat ik niet alles had verwerkt. In combinatie met de corona-crisis viel die laatste druppel in de emmer. Bij haar kon ik goed mijn emmer legen en ze leerde me omgaan met dingen. Ook bevestigde ze iets uit mijn verleden, waarvan ik altijd twijfelde of het echt zo genoemd mocht worden. Samen besloten we dat ze me handvatten zou geven om daar mee om te gaan.

Het was ook mogelijk om daarvoor dieper te gaan met een psycholoog, maar dan was de kans groot dat er ook nog een depressie bij zou komen. Er mee leren omgaan was voor mij belangrijker.

Met een burn-out op vakantie

Het was lang spannend geweest of we wel op vakantie konden, maar uiteindelijk gingen we in augustus voor 3 weken naar Zuid-Frankrijk. Ik vond het verschrikkelijk spannend om te gaan, maar wat was ik blij dat we gingen. De andere omgeving deed me goed. Manlief reed die duizend kilometer in 2 dagen. Waar we normaal regelmatig op pad gaan tijdens de vakantie, besloten we nu vooral op de camping te blijven. Wat ik nooit had verwacht, maar toch lukte was het boek lezen van de zeven zussen. Hierdoor merkte ik dat ik weer ruimte in mijn hoofd had om te lezen en het te onthouden. Het waren heerlijke weken en genoot intens.

Opbouwen na de vakantie

Van de bedrijfsarts mocht ik pas vanaf 1 september contact opnemen met mijn werk om langzaam te gaan opbouwen. Twee uurtjes per dag en dan werkzaamheden die geen stress zouden geven. Wat waren de eerste dagen intens. Die twee uur haalde ik bij lange na niet. Na het werken moest ik echt gaan liggen. Zo ben ik een maand lang gaan opbouwen tot die twee uur als natuurlijk aanvoelde. Daarna gingen we verder opbouwen naar meer uren. Dat ging op basis van 1 uur in de 3 weken. Week 1 kwam er een half uur bij, week 2 weer een half uur erbij en week 3 herhalen van het volle uur. Stapje voor stapje weer uurtjes erbij en ook werkzaamheden erbij.

Midden in een reorganisatie

Voordat ik in mijn burn-out terecht kwam, wist ik dat ik dat er een reorganisatie op komst was. Mijn functie was ook komen te vervallen en werd potentieel boventallig. Uiteindelijk moest ik dus ook nog solliciteren op een andere functie tijdens mijn herstelperiode. Ik solliciteerde op de functie die me in januari eigenlijk al beloofd was. Ik deed mijn gesprek met 2 managers, had het goed voorbereid. Hoe gaaf was het dan ook om die promotie te mogen maken. Ik mocht nog wel op een andere afdeling re-integreren. Zodra ik hersteld zou zijn, mocht ik de overstap maken.

Opbouwen met vallen en opstaan

Het opbouwen met werk ging met vallen en opstaan. Ik moest op mijn werk echt leren mijn grenzen beter aan te geven. De ene keer opbouwen ging gemakkelijk, de andere keer voelde het zwaar. Ook de bedrijfsarts gaf aan dat als het een keer niet lukte dat ik ook echt moest stoppen. Niet over je grens heen gaan. Wat was ik blij met deze bedrijfsarts die mij af een toe een spreekwoordelijke schop onder mijn kont gaf als ik mijn grens overging.

Hoogsensitief en hulp vragen

Ook ben ik hoogsensitief en besloot tijdens mijn burn-out dat het tijd werd om hulp te vragen op het gebied van hoogsensitiviteit. Ik nam een coach in handen. Mijn hoogsensitiviteit zat me namelijk ook nog weleens in de weg. Daar leerde ik ook beter mijn grenzen te bewaken, zodat ik minder vaak overprikkeld raakte. Een laatste zetje dat ik nodig had om verder te kunnen.

Pittige maar mooie reis

Op 25 januari 2021 acht maanden na het omvallen was ik weer volledig aan het werk en in mijn nieuwe functie. Mijn burn-out was een pittige, maar mooie reis. Ik heb mezelf weer gevonden. Ik ben er sterker uitgekomen en ben trots op wat ik bereikt heb. Gaat het een keer een dag wat minder lekker, dan geef ik duidelijk mijn grens aan. Ga ik niet als hiervoor door, maar stop ik op tijd. Ik heb echt ontzettend van mezelf geleerd. Ben van ver gekomen en kijk met een goed gevoel terug op de reset die ik heb gekregen.

Inge online vinden

Via mijn blog en mijn social media facebook en instagram deel ik eerlijke en herkenbare verhalen over hoogsensitiviteit in combinatie met het moederschap.

---

Inschrijven op de Mama met een wolkje nieuwsbrief die je 1x in de week ontvangt gaat heel makkelijk via de abonneren knop aan de rechterkant.

_{Lees ook: Persoonlijke update – Pipowagen
Lees ook: Gastblog 06 | Hoe ik niet terugviel in een depressie}

---

_{Wil jij ook graag je verhaal delen?
Stuur me dan een mail (mamameteenwolkje@gmail.com) met je idee en wie weet staat jouw gastblog hier binnenkort ook tussen!}