Bevallingsverhaal: ‘Op de wc moet ik ineens persen’

9 september is de Nationale dag van de Geboorte. Vandaag vieren we niet alleen dat de meeste baby’s gezond ter wereld komen bij een bevalling, maar staan we ook stil bij de 10% waarbij dat niet het geval is. Strong Babies draagt bij aan het PREPARE onderzoek naar het zoeken naar mogelijke oorzaken van het lagere aantal vroeggeboortes tijdens de allereerste lockdown van Corona. Als we begrijpen waarom het aantal vroeggeboortes is gedaald is het in de toekomst misschien wel mogelijk om interventies te bedenken.

Toen Eefje bijna één was zat ik rond kerst de foto’s van mijn bolle buik, tot aan nu door te kijken. Stiekem best een beetje heimwee naar die schopjes in mijn buik. Wat groeit ze toch hard! Ze liep al bijna, het monstertje! En jongens wat vliegt de tijd. Het lijkt wel vorige week dat ik haar voor het eerst in mijn armen had. Sinds een paar dagen kan ze ineens echt lopen, ze roept het hardste om papa (en dat zei ze voor het eerst op moederdag) en boekjes lezen vind ze geweldig!

Mijn bevallingsverhaal heb ik al eens eerder gedeeld, maar ik heb hem bijgewerkt, en minimaal 38x weer doorgelezen. Het blijft bijzonder!

_{Meer lezen over het PREPARE onderzoek doe je hier.}

Stilte voor de storm

15 januari 2020

Vanaf nu geen Zwangergroep meer op de woensdagochtend. Dat heb ik gisteren afgesloten tijdens het gesprek met de PV’er. Naar mijn idee heb ik voldoende uit de groep kunnen halen. Ik heb ‘verlof’. Wel ben ik alvast aangemeld voor de Post-partumgroep. Ik heb een heel lijstje met dingen die ik nog wil doen voor de kleine er is. Netflix, nog even flink aan de poets, maaltijden koken voor in de vriezer. Tijd genoeg!

Vanmiddag heb ik weer controle bij de verloskundige. Heel spannend is dat niet, we luisteren naar het hartje, deze klopt weer lekker zoals gewoonlijk, en ik geef aan dat ik wat harde buiken heb. Niet iets om me zorgen over te maken. Met 37.1 weken zwangerschap heb ik nog drie weken te gaan!
Als ik opsta om naar huis te gaan grapt de verloskundige “je bent nog niet van ons af!”. Ik ben opmerkelijk rustig vandaag. Ik voel totaal niet de behoefte om als een malle het huis te gaan poetsen (de welbekende nesteldrang) maar ga liever even lekker op de bank liggen. Stilte voor de storm wellicht?

Zijn mijn vliezen gebroken?

16 januari 2020

Het is 8.15 als ik op wil staan om naar de wc te gaan. Als ik me omdraai om uit bed te rollen voel ik een golfje in mijn ondergoed. Ik trek een sprintje naar de wc, wat niet heel soepel gaat met die bolle toeter, en daar komt het. Maar is dat nu urine of zijn mijn vliezen gebroken? Ik weet het niet. Het is niet overtuigend veel wat er uit komt. Rick komt van schrik ook de badkamer opgelopen en vraagt wat er aan de hand is.

We overleggen even wat we moeten doen en besluiten de verloskundige te bellen. De assistente geeft aan dat de verloskundige in de ochtend op visite komt om te kijken of mijn vliezen daadwerkelijk zijn gebroken. Ik moet mijn ondergoed in een zakje doen voor haar. Prima. Rick besluit naar het werk te gaan en ik zeg dat ik hem bel als ik meer weet. Waarschijnlijk gaat het nog wel even duren aangezien dit mijn eerste bevalling is.

Ik trek een broek aan nadat ik eerst zo’n ‘matras’, ook wel kraamverband, in mijn ondergoed heb gelegd en ik draai me om, om naar beneden te gaan als ik het weer voel. FLATS! Dit keer is er echt geen ontkennen aan. Mijn hele broek is doorweekt. Dan eerst maar onder de douche. En ja, wat doe je dan als je weet dat er binnen nu en een aantal dagen een x aantal mensen tegen je onderste aan moeten kijken? Juist. Dan scheer je je. Vraag me niet hoe maar het is me gelukt. Tussen wat lichte krampjes door stond ik als een deskundige Yoga instructrice in vreemde poses mijn benen te scheren. Het zag er niet mooi uit en ik was ook vast heel wat halen vergeten maar ik moest en zou gladde benen hebben.

Zouden dit dan de weeën zijn?

Na de scheerbeurt besluit ik om de verloskundige nog een keer te bellen. De assistente geeft aan dat mijn vliezen waarschijnlijk inderdaad gebroken zijn en geeft het door aan de verloskundige. Ik bel ook Rick op dat ik het toch wel fijn zou vinden als hij naar huis kan komen net op het moment dat hij op het werk zijn eerste bak koffie in handen heeft. Een half uur later is hij thuis. Ik bel ook mijn ouders zodat zij Lola, onze hond, op kunnen halen. Als zij rond iets voor tien binnen komen krijg ik een knuffel en een kus, en een bemoedigend “zet hem op!”. Ik geef Lola nog snel een aai en dan gaat de deurbel al.

Om 10.00 uur is de verloskundige er. Ik begin wat menstruatie-achtige krampen te krijgen maar het is nog goed te doen. Ze legt uit wat we kunnen verwachten en dat Rick best nog naar het werk kan. Het zou nog maar zo een hele tijd kunnen duren. Thuiswerken zou ook een optie zijn als hij dat wil. We kijken elkaar aan en hij besluit thuis te blijven en te kijken of hij hier bezig kan. Ze geeft aan dat er in ieder geval binnen 24 uur iets moet gebeuren omdat mijn vliezen zijn gebroken, zo niet dan moeten we naar het ziekenhuis. De verloskundige verlaat ons weer en ik krijg rond 10.30 wat heftigere krampen. Zouden dit dan weeën zijn? 

NU de verloskundige bellen

Leunend tegen de eettafel probeer ik wiebelend van mijn ene been op mijn andere been de weeën op te vangen. De pijn neemt snel toe en ik kan al gauw niet meer rustig zitten. Jeetje wat is dit heftig! Ondertussen rent Rick op en af naar de slaapkamer om nieuw ondergoed en kraamverband voor mij te pakken, want ja, dat vruchtwater blijft maar stromen. Je zou denken dat die bolle buik op een gegeven moment kleiner moet worden van al dat vruchtwater wat er uit stroomt, maar helaas. Rick voelt zich best machteloos en dat is hem ook goed aan te zien, hij is wat bleek en staat er een beetje bij. Wachten op wat komen gaat.

Als ik om 12.00 op de wc zit merk ik een verandering, ik heb het gevoel dat ik moet persen! Nee toch, nu al? Ik kijk Rick verschrikt aan en zeg dat we NU de verloskundige moeten bellen. Ik raak in paniek, het zal toch niet zo zijn dat ik op de wc beval van de kleine dame?!
De verloskundige schrikt er ook van en zegt dat we direct naar het ziekenhuis moeten want er is geen tijd voor een huisbezoek om te kijken hoe ver de ontsluiting is.

“Met een verbeten gezicht en witte knokkels probeer ik de weeën weg te puffen.”

Rick is blij, eindelijk kan hij wat doen! De vluchtkoffer staat klaar en de autostoel ook, die worden snel in de auto geladen en ik strompel al weeën opvangend naar de auto. Ik ga met moeite op de handdoek zitten die al klaar ligt op de bijrijders stoel en bedenk me of we alles wel hebben. We kijken elkaar aan en dan start Rick de auto. Ik heb hem nog nooit zo beheerst en kalm gezien als nu.

Persweeën opvangen in de auto

Elke keer als we naar het ziekenhuis reden gingen we binnendoor, maar Rick besluit dit keer via de snelweg te gaan, maar natuurlijk schiet het niet op en zitten we vast achter een vrachtwagen. Maakt me geen donder uit, als we er maar komen, want mijn god, wat doet dit zeer! Elke keer als ik een wee opvang sluit ik mijn ogen en duik ik in elkaar. Met een verbeten gezicht en witte knokkels probeer ik de weeën weg te puffen.

Om 12.30 zijn we bij het ziekenhuis. Mijn broek is ondertussen helemaal doorweekt van het vruchtwater, het blijft maar komen. Rick pakt een rolstoel voor mij, heeft de autostoel vast en ik hou de vluchtkoffer op wieltjes voor me. Heel soepel gaat dit niet, Rick duwt mij terwijl hij de autostoel vast heeft (waarom moest die per se nu al mee?!), die koffer gaat alle kanten op behalve de goede en we nemen dan ook nog per ongeluk de eerste lift die we tegenkomen. Die dus niet naar de verdieping gaat waar wij moeten zijn. Na enige verwarring en gestuntel met de koffer zijn we er eindelijk. Ik word de verloskamer binnen gescheurd en mag eerst naar het toilet. Als ik probeer te plassen lukt dat niet, ik krijg de ene perswee na de andere. 

Ik mag direct persen

Als ik op het bed ga liggen kijkt de verloskundige hoeveel cm ontsluiting ik heb. 10 cm! Ik mag direct gaan persen. Eindelijk mag ik aan het werk! Ik lig op mijn rug, maar kan op die manier niet genoeg kracht zetten. Het voelt ook niet goed. Ik draai mij om en ga verder op handen en voeten. Maar hoe werkt dat persen eigenlijk? Ik merk dat ik er even in moet komen, de verloskundige helpt mij gelukkig. Ze geeft aan wat ik moet doen, persen naar beneden, en na een paar keer ‘oefenen’ lukt het eindelijk. Wat een oerkracht komt er dan in mij naar boven. 

Ik pers, en ik pers, maar er gebeurt nog niet heel veel. Na een uur persen begeven mijn benen het bijna, ik draai me om zodat ik even kan bijkomen op mijn rug. Als ik in die houding probeer te persen wil het ineens niet meer. De weeën zijn niet meer sterk genoeg. Ik probeer het nog een keer maar het wil echt niet. De kleine dame is nu ook nog omgedraaid en is een sterrenkijker waardoor het lastiger gaat. Ik krijg een katheter zodat mijn blaas leeg is waardoor het soepeler zou moeten gaan. Nee, nog wil het niet lukken. Dan krijg ik een spuit met weeën-opwekkers.

Het hoofdje staat

Ik besluit dat ik me weer om wil draaien, en met twee persweeën merk ik verandering. Ik voel dat de kleine naar beneden zakt en raak in paniek. “Wat gebeurt er?” vraag ik verschrikt aan de verloskundige. Ze snapt eerst niet goed wat ik bedoel, maar als ze down under kijkt ziet ze het. Het hoofdje staat al! En ze is weer goedom gedraaid. Ik moet ook weer omdraaien zodat ik op mijn rug lig en dan duurt het niet lang meer. 

Ik raak in paniek, ik durf me niet meer te bewegen, bang dat ik de kleine doormidden breek. De verloskundige weet me rustig te krijgen door uit te leggen wat er nu gaat gebeuren en dan pers ik verder. Rick houdt me bemoedigend vast. Na twee keer persen is ons meisje er bijna uit en help ik haar het laatste stukje. Ik pak haar voorzichtig vast en trek haar zachtjes uit mijn buik. Ik leg haar op mijn borst en terwijl ik Rick aan kijk mompel ik, “Ze is er, ze is prachtig!”.

Daar is ze dan, om 14.12 geboren, onze mooie Eefje Lynn! Ze begint direct te huilen en ik voel mij zo ontzettend trots, trots op die kleine meid, trots op mijzelf, en trots op Rick. Want ondanks dat ze een rand prematuur is (geboren met 37.2) doet ze het heel goed. Eefje is 48cm lang en weegt 2675 gram. Wel moeten we een nacht in het ziekenhuis blijven omdat ik antidepressiva slik. Gelukkig heeft Eefje daar niets aan overgehouden. 

_{Lees ook: Alles over de conceptie cup
Lees ook: Wat ik anders wil doen tijdens de bevalling & kraamweek}

Liefs,
Nienke

---

_{Lijkt het jou gaaf om ook je bevallingsverhaal te delen? Stuur dan een berichtje naar mamameteenwolkje@gmail.com of via het contactformulier en wie weet staat jouw bevallingsverhaal binnenkort op mijn site!}