Zo nu en dan verschijnt er op mamameteenwolkje.nl een gastblog over uiteenlopende onderwerpen. Meestal gaat het over psychische problemen, maar ook alledaagse, lifestyle, moederschap, of andere onderwerpen zijn welkom. Dit keer de beurt aan Cindy. Zij deelt haar verhaal over alcoholverslaving, scheiding, verlies en het rouwproces wat daarop volgde. Dat rouwproces kostte haar 2 jaar van haar leven.
Wil jij ook graag je verhaal delen? Stuur dan een mail naar mamameteenwolkje@gmail.com of laat een reactie achter onder deze gastblog. Dan neem ik zo snel mogelijk contact met je op, en wie weet staat jouw verhaal binnenkort ook online!
Eindelijk voelde ik me compleet
Ik was ergens in de 30 toen ik me voor het eerst compleet voelde. Ik was getrouwd en mijn man en ik deelden dezelfde passie; paarden. Als kind was ik al verzot op paarden, maar nooit had ik ervan durven dromen om zelf 6 paarden te hebben.
Wekelijks trokken we er op uit met de paarden. Maar dagelijks kon je me terugvinden op de weide aan onze woning. Dagelijks was ik samen met de paarden. Eindelijk had ik rust gevonden.
Echter…
… ging mijn huwelijk er dagelijks op achteruit. De alcoholverslaving van mijn man werd erger en erger. De leugens, de ruzies, comadrinken gedurende dagen. Het maakte me allemaal kapot vanbinnen.
Toen het zover kwam dat ik wekelijks de ambulance of de politie over de vloer kreeg, dacht ik bij mezelf: “Hier ben ik te jong voor, dit wil ik niet voor de rest van mijn leven doorstaan.”. Dus gingen we uit elkaar en de scheiding maakte ons beiden bijna failliet.
Verlies
Dat mijn huwelijk een mislukking was, daar kon ik mee leven. Het verlies van de boerderij zag ik als iets wat gewoon bij een scheiding hoorde. De tuin verliezen die ikzelf had aangelegd, daar heb ik best even over gevloekt. Rond dezelfde tijd mijn werk verliezen door faillissement van het bedrijf, wel zelfs dat kon ik aan. Maar het verlies van mijn paarden, heeft me de afgrond ingesleurd.
Mijn paarden waren mijn leven
Telkens ik me minder goed in mijn vel voelde, ging ik bij de paarden. Mijn paarden gaven me telkens opnieuw de kracht om door te gaan. Telkens kon je me terugvinden op de weide met een paar van mijn paarden om me heen. Na de scheiding zijn een deel van mijn paarden naar een manege gegaan. Toch kon ik mijn paarden niet loslaten.
Mijn ondergang
Maar weinig mensen kennen de details van mijn ondergang. Het voelt best vreemd om hierover te schrijven. Het was best duidelijk dat ik het verlies van mijn paarden niet aankon. Ik was mijn steun kwijt, mijn sterkte en mijn houvast. Ik stortte in een diepe depressie.
En telkens ik de bodem bereikte, stapte ik in mijn wagen om de vluchten. Ik stopte aan een winkel en kocht alcohol. Daarna ging ik ergens op een parking staan, jankend, rokend en drinkend. Om daarna door te rijden naar de manege waar een paar van mijn paarden stonden.
Daar stond ik dan, wenend voor mijn paarden. Het werd zo erg dat ik haast wekelijks dit scenario herhaalde. Telkens greep ik terug naar een verleden dat ik al lang kwijt was. Ik verloor mezelf compleet en nog nooit in mijn leven had ik zo diep gezeten.
Help!
Uiteindelijk maakte ik een afspraak bij een psychiater. De gesprekken waren maar gewoontjes. Het was niet dat ik opeens het licht zag. Wel maakte ze me duidelijk dat ik in een rouwproces zat. Ik kreeg het ene medicijn na het andere voorgeschreven. Een maand heb ik pillen genomen die bijna al mijn zintuigen lamlegden.
Gedurende die maand, zat ik dagelijks voor het raam, gewoon voor me uit te staren, verstand werkelijk op nul. Om eerlijk te zijn genoot ik ervan. Eindelijk was er stilte in mijn hoofd. Toch smeet ik de pillen alweer in de vuilbak. In mijn jeugd heb ik gezien hoe iemand verslaafd was aan pillen en dat was een risico dat ik nooit zou durven nemen.
Het besef
Als ik in de spiegel keek was ik maar een schim meer. Mager en bleek met blauwe wallen onder mijn ogen. Uiteindelijk kwam wel het besef. Ik besefte dat ik zo fout bezig was. Ik besefte dat ik mijn paarden vlak na het verlies had moeten loslaten. Ik besefte dat ik mijn hel zelf had gecreëerd doordat ik het verlies niet kon aanvaarden.
Loslaten
Dus besloot ik om nooit meer naar mijn paarden te gaan. Het was ontzettend moeilijk. Maar door mijn paarden los te laten, startte ik eindelijk het innerlijke gevecht om mezelf te helpen. Dit gevecht heeft maanden in beslag genomen, maar uiteindelijk heb ik dit verlies kunnen loslaten.
Nee, de pijn is niet volledig weg. Soms vraag ik me af waar mijn paarden op dit moment zijn. En sinds dat verlies heb ik maar 1 keer de moed gehad om terug paard te rijden. Zelfs als ik naar paarden kijk, heb ik nog steeds een ontzettend gemengd gevoel.
En bij het schrijven van deze laatste zin, rollen de tranen terug over mijn wangen …
Wil je graag meer weten over Cindy, en hoe het nu met haar gaat? Je volgt haar op EvenDelen.be.
Liefs,
Nienke
Wow wat een heftig verhaal, maar desondanks mooi geschreven. Ik kan me voorstellen dat als alles onder je vandaan wordt getrokken, de wereld even goed op zijn kop staat.
Ja wat je zegt is correct. Ik ben nu blij dat dit volledige hoofdstuk al een paar jaren echt in het verleden is.
Ik heb mezelf teruggevonden en nooit wil ik nog zo diep gaan.
Leuk bezig hoor met je gastbloggen. Ook interessante onderwerpen. Ben wel geinteresseerd! Leuke foto’s. Paarden lijken me ook erg tof. Fijn als je de
Zelfde passie deelt. En zes paarden is erg bijzonder om te hebben zeg! Ik ben nou trouwens in de detox, niet voor drinken hoor. Maar een alcoholverslaving lijkt me erg heftig. Ik snap ook dat de alcohol kapot maakt. En natuurlijk dat je geen politie of ambulance over de vloer wilt hebben. En ik snap ook dat je de paarden niet kon loslaten joh! Lijkt me erg heftig. Ik hoop dat je ze nog wel kan zien. Heel goed ook dat je hulp hebt gezocht. Pillen vind ik zelf sowieso niet prettig omdat het je erg suf maakt inderdaad. En goed dat je je innerlijke gevecht bent aangegaan. Sterkte lieve schat! Ik ben al trots op je
Hey Soraya
Ik heb er geen alcoholverslaving aan over gehouden, maar mijn ex had een alcoholverslaving.
Zijn verslaving heeft onze relatie uiteindelijk stuk gemaakt met als gevolg dat we alles verloren zijn, het huis en de paarden. Het verlies van de paarden was echt verschrikkelijk.
Jeetje wat een heftig verhaal. En wat een groot verlies ook. Het lijkt me vreselijk om daar doorheen te moeten gaan. Heel veel sterkte met alles, mocht Cindy de reacties ook meelezen❤️
Hallo Elena
Ja Cindy leest ook mee. Het is de eerste keer dat ik op een dergelijke manier mijn verhaal hierover vertel. Zo in het ‘open’. En de reactie van jullie allemaal zijn echt wel ontzettend hartverwarmend. Ondertussen ligt dit hoofdstuk gelukkiglijk achter me. Tijd heelt uiteindelijk een beetje de wondes.
Fijn dat je het verlies wel hebt kunnen loslaten, ook al is de pijn duidelijk nog aanwezig. Veel sterkte gewenst.
Dank je wel Nicole. Sommige zaken hebben echt tijd nodig. En in geen enkel boek kan iemand schrijven hoeveel tijd je nodig zal hebben. Maar uiteindelijk kom je er wel.
Een heftig verhaal om te lezen. Maar heel moedig is het, om dit met anderen te mogen delen.
Hallo Peter
Ja, het was echt niet makkelijk om dit verhaal neer te pennen.
Nooit eerder durfde ik er over te schrijven door angst om niet begrepen te worden.
Ik was fout zie ik nu.