Zo nu en dan verschijnt er op mamameteenwolkje.nl een gastblog over uiteenlopende onderwerpen. Meestal gaat het over psychische problemen, maar ook alledaagse, lifestyle, moederschap, of andere onderwerpen zijn welkom. Dit keer is de beurt aan Digital Nomad Leonie. Zij deelt haar verhaal over haar angststoornis en agorafobie, en hoe zij deze overwonnen heeft.

Wil jij ook graag je verhaal delen? Stuur dan een mail naar mamameteenwolkje@gmail.com of laat een reactie achter onder deze gastblog. Dan neem ik zo snel mogelijk contact met je op, en wie weet staat jouw verhaal binnenkort ook online!

Over hoe Leonie (35) haar angststoornis overwon

Het is lang geleden dat ik nadacht over hoe diep ik zat, hoe bang ik was. Over hoe weinig ik eigenlijk echt leefde, ondanks dat ik zo graag wilde. Over wat iedereen van me zou denken, en of het ooit nog wel over ging. En toch. Het ging over.

Ik ben Leonie, een vormgever en tekstschrijver die eigenlijk geen vaste verblijfplaats heeft, maar je vindt me meestal in Valencia, Spanje. Ik run mijn eigen webshop met kaarten en posters (zelf ontworpen) en werk daarnaast als freelance schrijfster en redacteur voor een bureau voor webteksten. Ik heb de boel wel op de rit geloof ik, en kan eerlijk zeggen dat ik gelukkig ben. Maar dat is niet altijd zo geweest.  

De eerste keer flauwvallen vergeet je nooit

Het was 30 graden en de trein was veel te vol. Ik had achteraf gezien waarschijnlijk te weinig gegeten en gedronken en had het super benauwd. Ik voelde me langzaam duizeliger worden en een beetje in paniek raken, want ik stond klem in het midden van een coupé. Ik kon geen kant op. Lang verhaal kort: ik viel flauw, zomaar, tussen al die mensen in. Toen ik bijkwam keek iedereen naar me, terwijl ik langzaam besefte wat er was gebeurd. Ik voelde me een attractie, schaamde me dood, en kon alleen maar huilen. Dit wilde ik nooit meer.

In de weken daarna werd ik steeds bang als ik in de trein zat, en op den duur ook op andere drukke plekken. Wat als het weer gebeurde? Waarom had niemand last van die drukte? Hoezo duurde het zo lang voor ik aan de beurt was bij de kassa? En wat was er in godsnaam mis met mijn lijf dat het steeds zo op hol sloeg?

Diagnose: angststoornis met agorafobie

Ik gok dat het na een half jaar moet zijn geweest dat ik niet eens meer zonder mijn vriend de boodschappen kon doen. Het zweet brak me al uit bij het idee zo ‘diep’ de winkel in te moeten en geen controle te hebben over hoe snel het allemaal wel niet ging bij de kassa. Ik hyperventileerde enorm, elke keer als ik ergens naartoe moest. Op een gegeven moment werden ook verjaardagen een probleem, en zelfs lunchen in een rustig tentje was een opgave waar ik urenlang door van slag was. 

Natuurlijk kreeg ik jarenlang therapie, maar dat zette niet echt zoden aan de dijk. Uitleggen waar ik bang voor was kon ik niet. Ik was heus niet bang voor de supermarkt, en wist zelf ook niet wat de oorzaak was van mijn klachten. Dat urenlang geratel over ‘dat het heus niet erg is als mensen je een keer zien flauwvallen’ deed gewoon niks met me. Ik snapte het wel hoor, maar toch. Ik vond het makkelijk praten.

Herstellen van een angststoornis

Na een paar jaren was de angst wel een stuk minder, en mijn wereldje wat groter. Maar de echte verbetering kwam pas toen ik mijn relatie verbrak, op mezelf ging wonen, en ineens in de gaten kreeg dat ik het heus allemaal wel zelf kon. Dat klinkt raar, maar ik had al die jaren zó op mijn ex geleund dat ik niet eens wist wat ik in me had. Ik stuitte op boeken over meditatie en de Wet van Aantrekking (The law of Attraction) en las alles wat los en vast zat over persoonlijke ontwikkeling.  

Ik kreeg op een gegeven moment in de gaten dat ik me beter voelde na een dag complete stilte, en besefte dat mijn angststoornis in feite geen angst was, maar simpelweg een complete overload op mijn zenuwstelsel. Ik was iemand die werkelijk elke minuut van de dag ergens over nadacht, die alle mogelijke scenario’s op situaties bedacht, niets kon loslaten en leefde voor de goedkeuring van anderen.

Leven in het hier en nu

De oplossing? Het klinkt nu wat eenvoudig, en natuurlijk is het niet in een blogpost van 800 woorden samen te vatten, maar al het volgende heeft bijgedragen aan mijn relatief snelle herstel: Eindeloze stilte, leren ademen, mediteren, leven met de volledige aandacht in het hier en nu, en loslaten, loslaten, loslaten… Ik kan niet genoeg benadrukken dat het echt geen zak uitmaakt wat anderen van je vinden. Volg je gevoel, je eigen weg, en trek je van niks en niemand iets aan. En om er nog maar even een cliché in te gooien (oh help): Ik heb werkelijk enorm diep gezeten, dus als ik het kan, kan jij het ook. 

Mij een beetje leren kennen en mijn verhalen lezen? Dat kan nu op mijn eigen blog, waar ik sinds kort ben begonnen met dingen delen. Lees je mee? Vind ik leuk! En heb je vragen over mijn herstel of worstel je zelf met iets? Schroom dan niet me een berichtje te sturen. 

Liefs, Leonie. 

Benieuwd geworden naar Leonie? Je vindt haar op Instagram & Facebook.

Liefs,
Nienke