Inhoudsopgave
Zo nu en dan verschijnt er op mamameteenwolkje.nl een gastblog over uiteenlopende onderwerpen. Meestal gaat een gastblog over psychische problemen, maar ook alledaagse, lifestyle, moederschap, of andere onderwerpen zijn welkom. Dit keer het woord aan Marinka, moeder van 4 kinderen waaronder een zoon met een verstandelijke beperking. Benieuwd hoe ze daarmee omgaat? Lees dan snel verder!
Wil jij ook graag je verhaal delen? Stuur dan een mail naar nienke@deschrijvendemoeder.nl of laat een reactie achter onder deze gastblog. Dan neem ik zo snel mogelijk contact met je op, en wie weet staat jouw verhaal binnenkort ook online!
-Tekst gaat door onder de afbeelding-
Even voorstellen
Wat leuk dat jullie mijn blog lezen. Ik ben Marinka, nog net aan 33 jaar en 10 jaar getrouwd met Peter. Wij hebben 4 kinderen Aaron(8), Abel(5), Anna(4) en Noa(2). En nu rijst bij iedereen de vraag, waarom mocht nummer 4 niet met een A beginnen? Nou, dat was ook niet mijn idee.
Mijn dwangmatige en perfectionistische hoofd wilde wel een A, maar de lieftallige husband wilde Noa (Wat ik overigens zelf heb voorgesteld voor de zwangerschap). Maar ja hormonen hé en ik had verwacht dat hij wel zou zwichten als hij mij zag zwoegen en zweten. Niet dus. Noa is een echte Noa en ik zou niets anders willen!
Zwangerschap
Zelf heb ik 5 keer zwanger mogen zijn, wat een zegen. Bevallen was ik iets minder fan van, maar daar ontkom je dan niet echt meer aan. “Ach meisje, die bevalling ben je zo vergeten en die pijn weet je straks niet meer want je krijgt er zoveel voor terug”. “Geniet er maar van hoor nu ze nog zo klein zijn, want voor je het weet zijn ze groot”. Herkenbaar?
Ik deed bij de eerste zwangerschap een bevallingscursus, de kinderwagen stond met 15 weken in de woonkamer, het babykamertje was klaar met 20 weken en de naam stond vast. Na een bevalling van zo een 3 dagen met alles erop en eraan werd onze zoon Aaron geboren. Wij waren ouders!
Maar dan, die onzekerheden. Groeit hij goed? Wel of niet laten huilen? De ene zegt zus, en een volgende zegt zo en waar de ene links zegt, zegt de ander rechts. Alsof je nog niet onzeker genoeg bent, niet helpend dus. Maar in de loop van de jaren, zwangerschappen en meerdere kinderen ben ik dit makkelijker gaan loslaten. Ik weet dat ik mag vertrouwen op mijn moederinstinct.
-Tekst gaat door onder de afbeelding-
Maak je niet druk
Inmiddels kan ik mij niet meer druk maken om zaken waar ik mij bij de eerste nog wel druk om maakte. Huilen, vallen en weer opstaan hoort er allemaal bij. Ik kan geen 4 kinderen tegelijk helpen en zo leren ze dus ook dat ze moeten wachten, zelf hun jas aan kunnen doen of de schoenen uit de kast pakken waar het kleine zusje niet bij kan. Mama staat nog even een omgevallen beker op te dweilen, tassen bij elkaar te rapen, nog last-minute iemand te verschonen en vooral zelf niet vergeten om met schoenen de deur uit te gaan.
Ik kom ook echt niet meer snel onder de indruk. Doe de wc-deur open en vind een lege beker, afstandsbediening en een knuffel. Zou iemand z’n laatste slok thee daar hebben opgedronken of? Hm, opruimen maar. Of de meest hilarische zin die ik ooit heb uitgesproken: “bevroren kippenpoten zijn niet om mee te spelen!”.
Iedereen is anders
Vanaf het moment dat je een positieve zwangerschapstest in handen hebt, vorm je een toekomst beeld voor je kind. Hoe gaat hij of zij eruit zien? Welke school? Wat voor een opleiding, woning, gezin enz? Maar wat als je na de geboorte of na een periode dit beeld moet bijstellen? Als blijkt dat je kindje toch niet gezond is zoals gedacht, of als na een periode blijkt dat het kindje niet ontwikkeld zoals de verwachting is? Dan spelen opnieuw de onzekerheden op want waar is dit ‘misgegaan’?
-Tekst gaat door onder de afbeelding-
Dit verwijt heb ik mijzelf langere tijd gemaakt. Sinds ruim 1,5 jaar weten wij dat Aaron een verstandelijke beperking heeft. En ik gaf mijzelf hier de schuld van. Had ik tijdens de zwangerschap iets anders moeten doen? Heeft de bevalling te lang geduurd? Maar ik weet nu dat dit geen antwoorden geeft en het ook helemaal niet uitmaakt. Hij is en blijft dezelfde lieve en zorgzame jongen, die wat meer zorg en aandacht nodig heeft. En dan komen weer de twijfels en onzekerheden om de hoek kijken. Want we willen de andere kinderen niet te kort doen en hen net zoveel tijd en aandacht geven.
Lastig he dat ouderschap? En ik denk dat het maar goed is dat je dit soort dingen niet kunt overzien voor je kinderen krijgt. Je komt er uiteindelijk alleen maar sterker en krachtiger uit. Al voelt dat nu misschien vooral als vermoeidheid. Wij genieten onwijs van ons 4-tal en houden ervan om er lekker op uit te gaan. Leuke en spontane dingen met elkaar te doen. De kinderen bewust te maken van de kleine en mooie momenten en bovenal dankbaar te zijn voor wat wij hebben.
Wil je meer blogs van Marinka lezen of haar volgen op mijn socials? Je vindt Marinka op 4andmore.nl en op Instagram.
Lees ook: Gastblog Emma, over haar autisme en depressie
Lees ook: Gastblog over hoe Leonie haar angststoornis overwon
Liefs,
Nienke
PS. Enthousiast geworden en wil je ook graag een gastblog schrijven? Mail me dan snel: nienke@deschrijvendemoeder.nl.
