Agneta deelt in deze gastblog haar ervaring rond depressie, burn-out en een missed abortion en hoe hier open over zijn haar erg heeft geholpen. Door middel van haar social media merkte ze dat doordat zij er open over was, veel andere mama’s dit ook hadden meegemaakt. Daarom vraag ik jou nu, hoe open ben jij over je ervaringen met psychische klachten? Want hoe fijn is het om te weten dat je niet alleen bent in jouw ervaringen!
“Ik dwaalde door de stad en wist niet hoe ik daar was gekomen”
Ik leefde al een tijdje als een verdwaalde persoonlijkheid. Soms werd ik een soort van wakker en liep ik ineens door de stad. Geen idee hoe ik er was gekomen of wist wat ik er deed. Hoewel ik in de stad studeerde was ik weinig op school te vinden. Het ronddwalen gebeurde een geruime tijd voor ik besefte dat er iets niet klopte. Na wat gesprekken met mijn trainer besefte ik dat ik mij heel ongelukkig voelde. In de auto vroeg ik mij vaak af of ik niet beter tegen een boom kon gaan rijden. Onder dwang van mijn trainer maakte ik een afspraak met de huisarts. Op 26 december 2012 stond de huisarts al op mij te wachten. Schijnbaar ging niemand de dag na kerst naar de huisarts. Ik weet nog dat hij alle tijd voor mij nam. De diagnose depressie was eigenlijk binnen 5 minuten al gevallen.
De huisarts schreef mij twee dingen voor. Medicijnen, die ik weigerde, en ik moest een afspraak maken met de psycholoog. Dat tweede deed ik met lood in mijn schoenen. 9 weken wachttijd was het antwoord. Ik heb de hoorn neergelegd. Verdoofd dat ik was trok ik mijn hardloop schoenen aan. Mijn redding. Die dag liep ik zo’n 10 km. Iets wat ik nog nooit had gedaan. Elke dag ging ik lopen of hardlopen. Daarna ging ik racefietsen tot ik 6 juni 2013 de Alpe D’huzes ging fietsen. Daar gooide ik figuurlijk mijn depressie van de berg.
Het is altijd hard werken om niet terug te vallen in je depressie
Uiteindelijk heeft het mij zo’n 3 jaar gekost om uit de depressie te komen. Het ging met vallen en opstaan. Er wordt wel eens gezegd dat je nooit meer de oude wordt. In mijn beleving wilde ik ook niet meer de oude worden. Ik had iets anders nodig om te voorkomen dat ik weer terecht kwam in een depressie. Ik studeerde af, kreeg een baan en alles leek de goede kant op te gaan. Waar ik het meeste moeite mee had was balans vinden. Ik stortte mij op mijn nieuwe baan en werkte non-stop. Kreeg een slechte relatie en ik merkte dat er steeds weer dingen gebeurden waar ik geen grip op had.
Hoewel het geen depressie was, werd er wel een burn-out ontwikkeld. Voor mij de tijd om het niet meer alleen te doen en ik schakelde een psycholoog in. We hadden eigenlijk hele gewone gesprekken. Door mijn werk wist ik de behandelmethodes en merkte ik dat ik daar niet veel verder voor mijzelf mee kwam. Mijn verhaal kwijt kunnen, dat was wat voor mij werkte. Ik leerde beter mijn eigen grenzen hanteren en leren te genieten van de vrije tijd.
Het leven ging door en in 2018 vond ik een nieuwe liefde in mijn leven. Het ging allemaal snel in de relatie, maar alles voelde altijd goed. Ik emigreerde naar Duitsland, waar hij woonde, werd zwanger. Onze zwangerschap was van korte duur. Ik kreeg een missed abortion. Na de curettage liet ik mijzelf in een bubbel glijden. Ik mocht van mijzelf twee weken voluit rouwen. Dit hielp mij goed om alles ook te relativeren. Mijn man ging juist werken met zijn handen. We hadden afgesproken dat we elke dag bij elkaar gingen checken. Wat heb jij nodig? Wat hebben we van elkaar nodig? We bleven in gesprek over ons verlies. Toen ik 6 maanden er na opnieuw zwanger werd kwam het schuldgevoel. Ik voelde dat ik weer moest rouwen om wat we hadden verloren. Het mocht er zijn.
Ineens wees iedereen mij op postnatale depressie
Mijn zwangerschap ging niet soepel. Ik was tot week 27 weken boven de wc te vinden. Daarna kreeg ik de diagnose zwangerschapsdiabetes. Deze periode was heftig. Ik moest prikken, spuiten en alles stond streng onder controle. Ik werd opgenomen in een ziekenhuis in Duitsland. Strafkamp noemde ik het. Ik was eenzaam en alleen. Bezoek was niet toegestaan in verband met de corona-regels. Hoewel ik mij super slecht voelde moesten er zaken worden geregeld.
Zo ook het gesprek met de kraamzorg. Deze vroeg ons naar ons verleden met depressie. Gezien we beide, mijn man en ik, dit hadden gehad kregen we te horen dat de kans groter was dat een postnatale depressie op de loer lag. Daarnaast kreeg ik met regelmaat van familieleden te horen dat ze verwachten dat dit mij zou overkomen. Dat was voor mij niet fijn om te horen. In gesprekken met mijn man maakten we een plan. We zouden mij goed blijven observeren en ik zou goed aangeven als ik even tijd voor mijzelf nodig had.
21-12-20 werd onze zoon Kayden, 6 weken te vroeg, geboren. Hij moest naar de baby ic. In totaal zijn we 14 dagen in het ziekenhuis gebleven. Ik was moe, emotioneel en was door alle ziekenhuis opnames bijna niet thuis geweest. De eerste weken gingen erg goed. Overvallen door alle mamagevoelens, maar ik hield mij goed staande. Elke dag nam ik een moment voor mijzelf. Pas na 2 maanden merkte ik dat ik mij meer somberder voelde. Ik twijfelde aan alles. Ik ging het gesprek aan met mijn man. Ik vertelde waar ik over twijfelde en wat ik nodig had. Het belangrijkste wat we afspraken was dat het er mocht zijn. Ik mocht mij even zo voelen. Ik mocht huilen en boos zijn. Door mijzelf steeds toestemming te geven, merkte ik dat het rustiger werd.
Ook besloot ik open en eerlijk te zijn op social media. Dit ben ik sowieso altijd al wel geweest, maar alles rondom depressie en kersverse mama lijkt soms een grote taboe. Doordat ik zo open was, kreeg ik vaak te horen van andere mama’s dat ze het ook zo hadden ervaren. Voor degene die zeiden, kop op en valt wel wat mee en je moet genieten, stak ik denkbeeldig even mijn middelvinger op. Ik kon die opmerkingen loslaten en mijn eigen koers varen. Dat was voor mij de key tot het niet terugvallen.
Blijf communiceren, zoek mensen die je begrijpen en maak een plan wat jou energie geeft. Blijf altijd in gesprek met je partner. Ook wanneer deze het niet altijd begrijpt. Realiseer dat je zal moeten vragen wat je nodig hebt. Je partner of familieleden kunnen niet in je hoofd kijken. Maar de grootste tip, laat het er soms gewoon zijn. We kunnen niet alles goed en perfect doen. Rouwen, verdriet en onmacht hoort bij het leven, dus geef het een plek in je leven. Er tegen vechten zal altijd het andere effect geven.
Liefs Agneta
Wil je meer weten over Agneta? Je vindt haar op atenga.nl waar ze openlijk over haar ervaringen & momlife praat.
Inschrijven op de nieuwsbrief die je 1x in de week ontvangt gaat heel makkelijk via de abonneren knop aan de rechterkant.
Lees ook: Van depressie naar geluk
Lees ook: Een paar dagen alleen in een Pipowagen
Wil jij ook graag je verhaal delen?
Stuur me dan een mail (mamameteenwolkje@gmail.com) met je idee en wie weet staat jouw gastblog hier binnenkort ook tussen!
