Inhoudsopgave
Vandaag de blog van Kim. Zij en haar tweelingzus Daphne waren tegelijkertijd zwanger. Maar op een dag in augustus, om 15.00 uur kwamen verdriet en geluk samen.
Maar waarom zei je dat dan niet?
Is een reactie die veel krijg als ik vertel dat ik een postnatale depressie heb gehad en die voor meer dan een jaar verzwegen heb.
Laat ik beginnen bij het begin. Mijn tweelingzus en ik waren tegelijkertijd in verwachting. Echt een cadeau om mee te maken. Tot ons grote verdriet verloor zij haar kindje aan de vijfde ziekte met 16 weken. Haar wereld stortte in en daarmee die van mij. Het was een maandag in augustus dat ons verdriet en geluk samenkwamen en mij toen al liet wankelen.
Precies om 15:00 onderging mijn zus haar curettage terwijl ik om 15:00 huilend bij de verloskundige naar binnen liep voor mijn echo. We waren net 3 weken samen op vakantie geweest en de kans was dus groot dat ik ook de vijfde ziekte had. Om 15:00 word het kindje van mijn zus geboren zonder te mogen leven. Om 15:00 zie ik een kloppend hartje op een scherm waarvan ik geen idee heb ervan te moeten houden. We hadden dit samen moet doet. Buikfoto’s, kamertje uitzoeken en de nesteldrang we hadden het allemaal moeten delen.
Nu stond ik er alleen voor
Die avond ging ik bij haar langs. Zonder echo, die ze uiteindelijk juist graag had gezien. De curritage was erg zwaar geweest omdat de baby zich helemaal had ingenesteld. Mijn zus was veel bloed verloren en moest daarom langer in het ziekenhuis blijven. Die avond toen ik het ziekenhuis uitliep maakte ik met mijzelf een afspraak. Ik mag niet klagen. Ik ben zwanger en zij niet. Zij mag huilen, ik niet. En zo ging ik. Bepakt met glimlach en een zwangere buik. Alsof niets mij kon tegenhouden. Ik zou genieten.
Natuurlijk viel dat vies tegen. Ik wist mij geen raad, mijn zus rouwde om haar kindje maar was enorm blij voor mij. En natuurlijk was ik ook enorm blij en ontzettend dankbaar dat mijn kindje mocht leven. Ik wist mij alleen geen raad met al die gevoelens. Ik wilde gelukkig zijn voor mijn man met wie ik ons eerste verwachte, gelukkig zijn voor mijn zus, gelukkig zijn voor de toekomstige opa en oma’s. En mijn geluk ? daar keek ik niet naar. Daarom vertelde ik ook niemand over mijn gevoelens. Dat ik liever wilde verdwijnen. Mijn tweelingzus en ik lijken veel op elkaar en het gebeurde dan ook dat ze haar feliciteerde in plaats van mij. Verdwijnen en terugkomen als zij zwanger was. Het leek me heerlijk.
De roze wolk
Saar werd geboren en helaas was mijn zus nog niet zwanger. Ik genoot van Saar maar zei ook toen tegen niemand mijn gevoelens. Iedereen ging ervanuit dat ik gelukkig was. Ik had immers toch wel die baby. Wat een geluk had ik. Iedereen dacht dat ik op die roze wolk zweefde maar in werkelijkheid was ik daar die avond dat ik het ziekenhuis uitliep al vanaf gevallen.
“Iedereen dacht dat ik op die roze wolk zweefde”
De drempel om te vertellen dat je niet op een roze wolk zit is zo enorm groot. Juist omdat ik had gezworen mijn glimlach op te houden en ik niet diegene mocht zijn die huilde. Maar aan wie vertel je het. Zeker niet aan mijn zus of familie die al genoeg aan zichzelf hadden. Ik hield vol gelukkig te zijn.
Gestreden maar niet gefaald
Tot Saar 1 jaar werd en mijn zus eindelijk zwanger op de bank zat. De slingers hingen en het feest was er maar ik was moe. Ik had gestreden maar niet gefaald. Falen kan niet als je zo je best doet. Een depressie is ook geen falen. Het is juist een teken van je lichaam dat je alles hebt gegeven. Dat je zo je best hebt gedaan. Ik had zeker mijn best gedaan voor de ander. Als de ander maar niet lijd onder mijn lijden. Uiteindelijk was ik degene die het meest heeft geleden. Gelukkig was daar een fijne collega die erdoorheen prikte en daarna goede therapie.
Ik ben er uiteindelijk uitgekomen. Mijn liefde voor Saar is enorm en onze band ontzettend sterk. Terugkijkend had ik veel eerder aan de bel moeten trekken. Ik deel mijn verhaal om ogen te openen. Laten we eerlijk zijn tegen elkaar en durven te vertellen als het even niet gaat. Die arm om elkaar heenslaan en elkaar steunen. Samen kom je eruit. Maar alleen jij kan die eerste stap zetten.
Wil je meer weten over Kim en Daphne? Je vindt ze op mamapret.nl, Instagram & Facebook.
Inschrijven op de nieuwsbrief die je 1x in de week ontvangt gaat heel makkelijk via de abonneren knop aan de rechterkant.
Lees ook: Kinderen krijgen is niet altijd een sprookje
Lees ook: De psychische pijn van een abortus
Wil jij ook graag je verhaal delen?
Stuur me dan een mail (mamameteenwolkje@gmail.com) met je idee en wie weet staat jouw blog hier binnenkort ook tussen!
