Gastblog #2 | De psychische pijn van een abortus

Vandaag een anonieme blog. Dit keer over de twijfel, de spijt en de psychische pijn van een naderende abortus.
Want wat doe je als je man er heel duidelijk in is dat hij een abortus wil?

Laten we beginnen van het begin

Ik ben 29 jaar, anderhalf jaar geleden eindelijk getrouwd met de liefde van mijn leven, onmiddellijk (onverwachts/ongepland (gestopt met anticonceptie om te laten uitwerken maar nooit gedacht dat het zo snel raak zou zijn) , maar zeer welkom) zwanger geworden van onze eerste zoon.

Na bekomen te zijn van de lichte shock direct een huis gezocht, gekocht en gaan inwonen. Ik werkte toen fulltime als industrieel vlinder poetsdame wat enorm goed verdiende, maar met een kind was deze job alles behalve aan te reden door de rare/vroege en late uren en de afstand. Mijn baas stelde zelf voor op mijn eigen tempo in mijn zwangerschapsverlof iets anders te zoeken. Maar toen kwam corona…

Chapeau voor de dames die dit jarenlang doen, de uren zijn fantastisch maar de verdiensten absoluut niet..

Ik besliste dat ik niet zomaar kon thuisblijven hoewel het heerlijk was al die vrije tijd met ons zoontje te hebben, er moest geld binnenkomen… dus er zat niets anders op dan aan te nemen wat er op mijn pad kwam en zo begon ik als huishoudhulp. Chapeau voor de dames die dit jarenlang doen, de uren zijn fantastisch maar de verdiensten absoluut niet.. ik wist snel dat ik dit niet ging kunnen doen voor de rest van mijn leven en ook mijn man hoopte dat ik snel beter zou verdienen.

Ik vond een project om opnieuw voltijds te gaan studeren maar met een voltijds loon. Ik deed hiervoor testen en 2 weken geleden kon ik eindelijk aan de opleiding beginnen! Superblij!

Even rewinden

Ik nam voor onze zoon 13 jaar lang de pil. Had altijd gezegd dat ik meerdere kindjes wou. Toen ik stopte met de pil geschrokken van de ‘afkickverschijnselen’ en beslist dat ik dit nooit nog zou nemen. Gyn stelde spiraal voor, deze bleek een maand na gestoken te zijn alweer opweg naar buiten te zijn waarna ik het even gehad had met anticonceptie. Dan maar concequent zijn met condoom.

Ik ben altijd heel regelmatig geweest, dus toen mijn man enkele weken geleden, zijn condoom scheurde kon ik al snel de optelsom maken en kon ik de bui al vroeg voelen aankomen.. ik hoopte ergens dat ik mis was maar toen ik de nood voelde een test te doen en ik onmiddelijk 2 streepjes tevoorschijn zag komen was er geen ontkennen meer aan.

Het kan niet, het mag niet en het zal niet

Heel veel gedachten gaan door mijn hoofd en de altijd positieve ik dacht ‘ het komt wel goed. Het komt altijd goed.’ Ik ging er vanuit dat mn man ging schrikken maar erna wel ging kalmeren en we er samen het beste zouden van maken. Maar man wat was ik mis… mijn man zei vanaf seconde 1 ‘ we laten het weghalen. Het is niets. Je bent niet zwanger. Het kan niet, het mag niet en het zal niet. We maken een afspraak bij een kliniek en thats it.’

Ik kon niet geloven ( en ik kan dit nog altijd niet geloven) dat de liefde van mijn leven zo zwart wit denkt. Hij denkt vooruit. Aan de toekomst. En idd momenteel is het op een heel gelegen moment. Ik startte net met school, gaf mn job op hiervoor, hij wordt binnen enkele weken zelfstandige, ons huis is een halve bouwval… dat is allemaal waar.

Maar ik denk dan weer..

Het is een kindje van ons. We hebben al moeilijkere periodes meegemaakt, we hebben reeds een zoontje en het volgende zou toch evenveel kans moeten krijgen op leven dan onze zoon?! Op andere momenten denk ik zeker dat we geen andere keuze hebben en dat we dit moeten door voor onze toekomst, maar tegelijk bedenk ik me dan dat ik er ooit misschien heel veel spijt van zal hebben..

Deze middag kreeg ik telefoon van de uitvoerende kliniek. Wat normaal binnen anderhalve week zou gebeuren is nu met nog een week vooruit geschoven. Wat mij opnieuw doet denken..

Het voelt allemaal zo moeilijk zeker omdat ik er met niemand over kan praten.. zal ik de beslissing maken om het weg te laten halen? Naar alle waarschijnlijkheid wel. Zal ik er spijt van hebben? Sowieso. Zal ik tot het zover is blijven hopen dat mijn man zijn gedachten bijsteld? Sowieso. Zal dat gebeuren? Waarschijnlijk niet.

_{Lees ook: Depressie | 11 tips voor als je je down voelt
Lees ook: Twijfels, wil ik eigenlijk wel zwanger worden?}

_{Wil jij nou ook graag je verhaal delen? Stuur me dan een mail (mamameteenwolkje@gmail.com) met je idee en wie weet staat jouw blog hier binnenkort ook tussen!}

_{Foto door Tima Miroshnichenko via Pexels}