Zo nu en dan verschijnt er op mamameteenwolkje.nl een gastblog over uiteenlopende onderwerpen. Meestal gaat een gastblog over psychische problemen, maar ook alledaagse, lifestyle, moederschap, of andere onderwerpen zijn welkom. Dit keer het woord aan Geeske. Zij leeft al 30 jaar met psychische klachten en is moeder van een puberzoon. Benieuwd hoe ze omgaat met haar klachten? Lees dan snel verder.
Wil jij ook graag je verhaal delen? Stuur dan een mail naar nienke@deschrijvendemoeder.nl of laat een reactie achter onder deze gastblog. Dan neem ik zo snel mogelijk contact met je op, en wie weet staat jouw verhaal binnenkort ook online!
-Tekst gaat door onder de afbeelding-
Mijn zoon is mijn grootste leermeester geweest. Hij was zo ongeduldig, dat hij 9 weken te vroeg geboren wilde worden. De verpleegkundigen zeiden meteen: “Het is een vechtertje”. Na 5 weken in het ziekenhuis mocht hij al mee naar huis. Al gauw bleek in zijn jonge leventje, dat hij heel goed wist wat hij wilde en dat de frustratie hoog op kon lopen als iets hem niet meteen lukte.
Zoals peuters dat doen begon hij dan te jengelen en moest ik raden wat er aan de hand was. “Mama wil je graag helpen, maar dan moet je wel je woorden gebruiken.” probeerde ik hem te leren. Zodra het hem gelukt was aan mij over te brengen wat hij nodig had, loste de jengelbui in één keer op.
Burn-out, depressie en chronische vermoeidheid
Zelf had ik ook last van frustratie, omdat ik op mijn 27e in een burn-out terecht kwam, die maar niet helemaal weg wilde gaan. Ik heb 15 jaar rondgelopen met chronische vermoeidheid en vlagen van diepe en minder diepe depressie. Totdat ik op mijn 35e weer in een diep gat viel. Opeens herinnerde ik mij mijn zoons huilbuien en frustratie en hoe deze zomaar in het niets konden oplossen, als ik erachter kwam welke behoefte erachter zat.
Daarvoor kon ik maar niet bedenken waarom ik zoveel last had van negatieve emoties en gedachten. Het voelde zo zinloos aan. Nu besloot ik mijn emoties te behandelen als schreeuwende kinderen en ik begon te vragen: “Wat vertelt deze emotie mij dat ik nu nodig heb.” Het werkte! Mijn grootste behoefte bleek te zijn dat ik betekenis kon geven aan mijn uitdagingen en een doel kon vinden in mijn leven. Ook gaven mijn emoties vaak aan, dat ik contact met anderen nodig had. Ik begon creatieve oplossingen te bedenken hoe ik die behoeftes kon vervullen.
-Tekst gaat door onder de afbeelding-
Zoeken naar doelen
Ik zocht elke dag kleine doelen: schoonmaken, boodschappen doen, mijn zoon naar school brengen en vooral veel boeken lezen. Van dat laatste maakte ik een challenge op Goodreads. Zo had ik toch het gevoel dat mijn dagen nuttig waren. Ik begon ook mijn hersenen ervan te overtuigen dat ik heus niet alleen in de wereld was. Ik keek naar de mensen in de supermarkt en op straat en zei tegen mezelf: “Zie je wel, je bent niet alleen.”
Langzaam maar zeker kon ik steeds meer de lichtere momenten zien in mijn leven. Ik schreef alles op in mijn journals, zodat mijn hersenen bewijs zouden hebben, dat ik er echt wel toe deed. Nu ik me steeds beter begin te voelen, hoop ik dat ik met mijn ervaring anderen kan helpen, die nog vastzitten in een depressie. Dat geeft me veel voldoening en zorgt ervoor dat ik mijn lijden betekenis kan geven.
-Tekst gaat door onder de afbeelding-
Wil je meer weten over Geeske of haar volgen op social media? Je vindt Geeske op Instagram, Facebook en haar website geeskehogenhuis.nl.
Liefs,
Nienke
PS. Enthousiast geworden en wil je ook graag een gastblog schrijven? Mail me dan snel: nienke@deschrijvendemoeder.nl.
